Bu işler böyle.

   Şimdi şöyle bir gerçek var kimse sana benim baktığım gibi bakamayacak, kimse sana benim sarıldığım gibi sarılamayacak, kimse seni benim sevdiğim gibi sevemeyecek, kimse seni benim özlediğim gibi özleyemeyecek, kimse bağlanamıcak sana benim gibi, kimse sana trip atarken "hııı tamam" diyemeyecek benim dediğim gibi, kimse benim seni öptüğüm gibi öpemeyecek seni, kimse gülemeyecek sana benim güldüğüm gibi.
   Ve şöyle bir gerçek var ki kimse sevemeyecek beni senin sevdiğin gibi. Kimse sahiplenemicek beni senin sahiplendiğin gibi, kimse kıskanamıcak beni senin kıskandığın gibi, kimse karışamıcak bana senin karıştığın gibi. Çünkü sen ve ben "biz"dik ve bi şeyler yaşadık acısıyla tatlısıyla.
   Ve sen her defasında beni mutlu ettiğin gibi üzdünde. Ve sen her defasında erkeklerden sadece abime güvenebileceğimi başka kimseye güvenemeyeceğimi bir kez daha hatırlattın bana. Ve sen her şeyi bu kadar kolayca silip atabildin, ve sen her defasında beni umursamadın, fikirlerime önem vermedin, benim ne hissettiğimi umursamadın. Ağlıyor muydum? Gülüyor muydum? Kimleydim? Kimindim? "Biz" bittikten sonra bu soruların cevapları hiç umurunda olmadı. Ama her defasında üzülen ben oldum,ağlayan ben oldum, en çok değer veren ben oldum, en çok seven ben oldum. Çünkü bu işler böyle hep bi taraf daha fazla sever ve daha fazla acı çeker.